Piotr Graczyk, Przyszłość pewnej przenośni. Przyczynek do historii sztuki, Fundacja na Rzecz Myślenia im. Barbary Skargi, Narodowe Centrum Kultury, Warszawa 2015

Piotr Graczyk, Przyszłość pewnej przenośni. Przyczynek do historii sztuki, Fundacja na Rzecz Myślenia im. Barbary Skargi, Narodowe Centrum Kultury, Warszawa 2015

Publikacja dofinansowana przez Fundację PZU.

Piotr Graczyk o swoim eseju:

Schiller pisał, że sztuka jest pięknym kłamstwem, a centralna hipoteza eseju Przyszłość pewnej przenośni głosi, że kłamstwo to rozumieć można jako przeniesienie, w sensie zapożyczonym od psychoanalizy. Narzędziem tego przeniesienia sztuki są przenośnie, w których zakochuje się użytkowniczka/użytkownik sztuki – bo projektuje na nie traumę konstytutywną dla człowieczeństwa, nazywaną w eseju „wydarzeniem wrażliwości” albo „zwrotem edypalnym”. Wydarzenie to polega na wzmacniającym osłabieniu zwierzęcości, na inwersji popędu, która odcina ludzi od animalnej przeszłości i daje im zarazem przyszłość jako czas umierania, czyni z nich zwierzęta ułomne i dlatego obdarzone mową. Z tej perspektywy filozofia jest zresztą tylko odmianą sztuki: pewnego rodzaju konwencją literacką. Zarówno sztuka, jak i filozofia produkują przenośnie mające rozwiązać śmiertelny splot, w jaki wikła ludzi „wydarzenie wrażliwości” – rozwiązać przez pogodzenie się z nim lub próbę przezwyciężenia śmiertelności czasu: przez terapię albo rewolucję.     

Spis treści książki "Przyszłość pewnej przenośni":

1. Incipit tragoedia

2. Mit

3. Technika

4. „Realizm” i „abstrakcja”

5. Maszynowość przeciw technice

6. Performance

7. „Modernizm” i „postmodernizm”

8. Minotaur

9. Kolonia karna, czyli inwersja mitu

10. Gonitwa za wiatrem

11. Dramat psychoanalityczny

12. Visio beatifica

13. Przeniesienie

14. Trzy odmiany przeniesienia