Marcin Poręba laureatem pierwszej edycji nagrody imienia Barbary Skargi

Spośród nadesłanych esejów Jury wyłoniło pięć prac finałowych, których autorami byli: Marek Kozłowski, Marcin Poręba, Maciej Sosnowski, Szymon Wróbel i Krzysztof Żółtański. Laureatem I edycji został Marcin Poręba za esej Granice względności. Opis metafizyczny. Zwycięzca otrzymał 50 tys. złotych, a jego tekst został wydany przez WN PWN (Warszawa 2014). Rada i Zarząd Fundacji w porozumieniu z Wydawnictwem Naukowym PWN postanowiły też wydać zbiór "Cztery eseje metafizyczne" (Warszawa 2014) z pracami pozostałych finalistów. Nagrodą dla wszystkich uczestników finału był również wysokiej klasy sprzęt komputerowy.

Marcin Poręba - Granice Względności

"Sądzę, że różne problemy – jakakolwiek byłaby ich materia czy przynależność do poszczególnych dziedzin ludzkiej refleksji – swoją metafizyczność zawdzięczają związkom, poprzez które ujawnia się coś niezależnego od zmieniających się kontekstów i układów odniesienia, w jakich problemy te zwykło się formułować i rozważać. Najchętniej określiłbym to mianem „tego, co absolutne”, a jeśli nazwy tej będę się starał unikać, to tylko dlatego, że jest ona nazbyt obciążona konotacjami filozoficznymi, których większość jest z gruntu obca duchowi prowadzonych tu wywodów."

Czytaj dalej wpis Marcin Poręba - Granice Względności

Finaliści Konkursu o Nagrodę im. Barbary Skargi: Marcin Poręba

Autor o sobie:

Marcin Poręba (ur. 1967 w Krakowie) – 1985–1989 studia filozoficzne na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1989 pracuje w Instytucie Filozofii UW. Uczeń prof. Marka J. Siemka.

Ze Wstępu:

Zajmuję się tu problemami z pogranicza ontologii, teorii poznania i filozofii umysłu. Wśród zagadnień, o których zamierzam mówić, znajdą się kwestie względności i bezwzględności, przestrzeni i czasu, prawdy, indukcji, relacji między obiektami matematycznymi a światem fizycznym i psychicznym, a także kwestie dotyczące umysłu, myślenia, pojęć i świadomości. Chcę ukazać pewne interesujące, niekiedy zaskakujące związki między nimi, nade wszystko zaś nakreślić perspektywę, która wydaje mi się istotnym krokiem naprzód ku ich lepszemu zrozumieniu.

Ta perspektywa lepiej w moim przekonaniu wyraża to, czym jest metafizyka, lepiej niż tradycyjne jej pojęcie, zgodnie z którym metafizyka to tyle, co rozważania nad podstawowymi, koniecznymi własnościami bytu. Zarazem pozwala ona zrozumieć, dlaczego powszechnie dziś konstatowana śmierć metafizyki okazuje się pozorna. Perspektywa ta ujawnia związki między zagadnieniami wymienionymi na początku i wzorzec, w jaki układają się one. Metafizyczność jakiegoś problemu nie polega na tym, że leży on w wyłącznych kompetencjach metafizyki w rozumieniu dyscypliny filozoficznej, ostro odgraniczonej od innych dziedzin filozofii oraz od wszelkich nauk, tak formalnych jak empirycznych.